John over de uitvaart op Eygelshof
John Hermans neemt u mee in zijn persoonlijke verhaal. Hij vertelt over zijn dementerende vader en de weg die ze bewandeld hebben. Zijn vader is nu overleden en samen met zijn moeder is hij op zoek gegaan naar een bijzondere plek om hem te begraven. Hieronder ziet u het volledige filmpje.
Het verhaal van John:
Mijn vader is nu een jaar geleden overleden. Zijn ziekte was dementie. Het is een vreselijke ziekte. Je ziet je vader langzaam gesloopt worden door de ziekte. Ik zag het ook aan zijn partner, mijn moeder, dat dit voor haar ook heel erg zwaar was. Mijn vader vertelde mij toen “Ik wil niet zo gesloopt worden of zo gaan aftakelen dat jullie het niet meer aankunnen.”
Mijn vader was dapper
Mijn vader was niet een man die snel over zijn gevoelens sprak, maar toen ik mij echt intensief met hem ging bemoeien, toen zag je ook zijn zachte kant. Hij ging zich kwetsbaar opstellen naar mij en ik leerde mijn vader van een hele andere kant kennen. Eigenlijk een hele mooie kant. Ik vind het heel dapper hoe hij het heeft gedaan.
Voor iedereen komt die tijd dat we moeten gaan en ik hoop dat ik net zo dapper ben als mijn vader. Eigenlijk sleepte hij mij er doorheen in plaats van ik hem. Dan klopte hij op mijn been en zei “Ah jong, dat komt wel goed. Je doet het goed zo” Als je dan in je auto stapt en naar huis gaat, dan heb je het moeilijk om het droog te houden. Dat kan ik je vertellen.
Een speciale plek
Na de crematie mag je de as ophalen. Ik vroeg aan mijn moeder “Wat wil je hiermee gaan doen?” Ze zegt “Ik wil het niet gaan uitstrooien en ik wil het ook niet verdelen.” Kerkhoven daar heeft mijn moeder niet veel mee. Toen zei ze “Ik wil eigenlijk gewoon een speciaal plekje voor hem.” Ik ging Googlen en kwam op de website van Eygelshof terecht. Ik ben mij gaan informeren en werd er meteen hartelijk ontvangen en kreeg een rondleiding. Mijn moeder heeft om zich heen gekeken en ze vond meteen een plek voor hem. Wanneer je voor de plek staat en een beetje omhoog kijkt dan zie je direct het puntdak van de kerk. Dat vond ze gewoon een heel mooi plekje voor hem.
Op die plek gaan we dan de urn begraven. De coördinaten die worden opgeschreven staan ook netjes op de grafakte. En dat is eigenlijk voor altijd. De mooie bijkomstigheid is dat niemand iets verplicht wordt. Je hoeft het niet te onderhouden. Je hoeft er alleen maar te zijn. Als je op een kerkhof komt dan associeer je het meteen met de dood en als je hier naar de natuurbegraafplaats komt, dan voel je het leven. Als ik dan kom wandelen dan is het gewoon mooi en dan loop ik langs mijn vader en denk: hier ligt pap.
Terug naar de natuur
De urn is een berkenboom. Dat idee ontstond hier op Eygelshof. Ik heb een boomstam laten uithollen en daar hebben wij zijn as in gedaan. Zo werd hij begraven. Dat vond mijn moeder geweldig. Ze zei direct “Dat zou je vader ook fijn hebben gevonden. Juist omdat hij zo één met de natuur was.”
Mijn moeder wilde hem een jaar na de sterfdatum begraven. Men vroeg op Eygelshof of we dit op een plechtige manier wilden doen of dat we het zo wilden doen. Je hebt hier eigenlijk alle vrijheid en ze zijn heel behulpzaam. Ze denken met je mee. We vinden het ook fijn dat we hier kunnen bijdragen aan een stukje natuurbehoud. Ik denk als mijn vader dat vooraf had geweten, dat hij meteen zegt “Ja, dat gaan we doen! Ga dat maar doen, op die manier.”
Het bovenstaande filmpje maakt onderdeel uit van een reeks interviews met bezoekers en nabestaanden. We hebben hen gevraagd om ervaringen en gevoelens rondom Natuurbegraafplaats Eygelshof met ons te delen. Dit leidde tot 3 prachtige filmpjes die wij graag met jullie willen delen.
