“Wanneer Ricardo in de natuur was, glunderden zijn ogen”

In 2023 namen Wim en Agnes het moeilijke besluit om hun geliefde zoon Ricardo op Eygelshof, midden in de natuur, te begraven. De natuurbegraafplaats is een plek die goed bij hun zoon past, omdat hij zo van de natuur hield.

Zo sterk als een olifant

Ricardo is geboren op 8 september 1983 in een liefdevol gezin met zijn moeder Agnes, vader Wim en oudere zus Angelique. Helaas sloeg het noodlot al vroeg toe: in de eerste maanden van zijn leven werd hij ziek. Zijn hersenen ontwikkelden zich niet verder waardoor hij nooit leerde lopen of praten. “Ondanks zijn beperkingen was hij altijd vrolijk”, vertellen zijn ouders.

Op zesjarige leeftijd verhuisde hij naar zorgcomplex Op de Bies, waar hij het goed naar zijn zin had met de medebewoners. “Hij was een sterke vent”, vertellen zijn ouders. “Zo sterk als een olifant”. Die olifant werd hun symbool voor zijn kracht, nadat Agnes een knuffelolifant voor hem kocht toen Ricardo in het ziekenhuis lag. Diezelfde dag knapte hij weer op. In 2023 kreeg Ricardo opnieuw een zware tegenslag te verduren. Op 1 februari werd hij, uit liefde, van dit aardse leven losgelaten. “Hij was zo sterk als een olifant en nu is hij een vlinder”, vertelt zijn moeder. Ze herinneren hem als hun vrolijke zoon met zijn lach en stralende ogen. Op zijn manier genoot hij van het leven, bracht liefde aan iedereen om zich heen en werd daarvoor intens geliefd door zijn ouders.

Natuurmens

“Ricardo was een natuurmens”, vertelt zijn vader. “Wanneer hij in de natuur was, glunderden zijn ogen”. Zijn ouders namen hem daarom vaak mee naar buiten, de natuur in. Bij Op de Bies kreeg hij wekelijks bezigheidstherapie en werd hij bijvoorbeeld naar een volière meegenomen. “Aan zijn glimlach en stralende ogen kon je zien hoe geweldig hij het vond om de vogels om zich heen te zien fladderen en te horen fluiten,” vertelt Wim. Ook de rit naar zijn ouderlijk huis maakte hem gelukkig. “Wanneer we door de bomenlaan richting Chevremont reden, glunderden zijn ogen door het zonlicht dat tussen de takken van de bomen door glinsterde,” vertelt Agnes.

“Hier is het mooi”

Agnes wist al langer van het bestaan van Eygelshof af, maar kende de plek niet goed. Tijdens een wandeling ontdekte ze de natuurbegraafplaats en dacht: “hier is het mooi, misschien wordt dit ooit een plek voor mijzelf.” Toen Ricardo overleed, bewaarden zijn ouders de as van hun zoon eerst een tijd thuis. Uiteindelijk besloten ze om voor hem een laatste rustplaats op Eygelshof te reserveren, omdat Ricardo zo van de natuur hield. Op zijn veertigste verjaardag besloten ze om de as van Ricardo een plek te geven op Eygelshof.

Eygelshof heeft voor hen een bijzondere symboliek. De plek ligt midden in een driehoek tussen Eygelshoven, waar Ricardo’s oma woonde, Chevremont, waar Wim en Agens wonen, en Op de Bies, waar hij zelf woonde. Voor Wim en Agnes is het ook prettig dat de graven op Eygelshof niet vervallen en er eeuwigdurende grafrust is. “Op het moment dat wij er niet meer zijn om het graf te bezoeken, zal niemand dit opmerken”, vertellen ze. De natuur zorgt hier voor de graven. “Je kunt naar hem toe gaan zonder dat je verplichtingen hebt.”

Klavertje vier

Toen Ricardo in Op de Bies woonde, bezochten zijn ouders hem bijna iedere zondag. Samen gingen ze vaak eropuit, bijvoorbeeld naar Mondo Verde, het Schutterspark en GaiaZOO. Nu Ricardo zijn laatste rustplaats op Eygelshof heeft gevonden, bezoeken Wim en Agnes zijn plekje vaak.

Het biedt hen troost dat Ricardo een rustplek heeft midden in de natuur die hij zo bewonderde, omringd door vlinders, vogels en schapen. “Dat geeft ons het gevoel dat we het goed hebben gedaan”, vertellen Ricardo’s ouders. Dit gevoel werd op 15 september dit jaar opnieuw bevestigd. Toen Agnes door haar knieën hurkte om een handkus op Ricardo’s graf te geven, ontdekte ze ineens een klavertje vier onder haar hand – een bijzonder moment om te koesteren.