“Vandaag breng je haar naar een plek in de natuur waar jullie zo van hielden”

Frans en Gertie maakten voor het eerst kennis met Natuurbegraafplaats Eygelshof toen een familielid overleed. Voorafgaand aan de uitvaart bezochten ze samen de natuurbegraafplaats om alvast een indruk te krijgen van het gebied. Ze waren meteen onder de indruk van de natuur, maar ze besloten op dat moment niet om een plek te reserveren. Later dat jaar overleed Gertie, waardoor Frans alsnog besloot om een urnenplek op Eygelshof te reserveren.

Ontmoeting met een ree

Frans bracht in het ziekenhuis een laatste bezoek aan zijn neef, met wie hij een hechte band had. Tijdens hun gesprek over de uitvaart grapte de neef: “Je mag straks best wat over me vertellen als het zover is”. Hij vertelde ook dat hij alvast een laatste rustplek op Eygelshof had gereserveerd. Na het overlijden van zijn neef, besloten Frans en zijn vrouw om Eygelshof te bezoeken, om alvast een indruk te krijgen van de natuurbegraafplaats. Daar ontmoetten ze een medewerker die hen spontaan een ritje met de Elektrowagen door het natuurgebied aanbood. “Ik zag het meteen zitten. Toen we tijdens het ritje ook nog een ree tegenkwamen, was ik helemaal verkocht,” vertelt Frans. Ook Gertie kreeg een prettig gevoel toen ze de waterpoelen op Eygelshof zag. Toch besloten ze op dat moment om nog niets vast te leggen. “We zijn nog niet dood”, dacht Gertie, aldus Frans.

Voorliefde voor water

In datzelfde jaar voelde Gertie zich met kerstmis niet goed en overleed ze onverwachts. Frans wist dat Gertie gecremeerd wilde worden en koos ervoor om zijn vrouw te laten cremeren. Na enige tijd besloot hij ook om een urnenplek op Eygelshof te reserveren, omdat Gertie een natuurmens was. “Ik zei tegen onze dochter dat ik voor haar moeder een plek op Eygelshof wilde uitzoeken, en ze zei meteen: ‘pap dan moet je dat doen’,” vertelt hij. Hij koos voor een plek aan de waterkant, omdat Gertie zich altijd thuis voelde in de buurt van water, zoals bij de vijver in hun achtertuin en de vijvers van het Strijthagenbeekdal.

Met de hond naar Gertie

Het eerste half jaar na haar overlijden bewaarde Frans de urn van zijn vrouw thuis. “Daarna voelde ik aan dat ik haar naar de natuur wilde brengen”, vertelt hij. De dag waarop hij haar as op Eygelshof uitstrooide in hun urnengraf was emotioneel, maar ook bijzonder mooi. Met een traan in zijn ogen vertelt hij over de woorden die zijn overbuurvrouw hem die dag in een kaart schreef: “Vandaag breng je haar naar een plek midden in de natuur waar jullie zo van hielden.” De plek aan het water was paste niet alleen bij Gertie, ook Frans heeft hier een band met de natuur gekregen sinds de begrafenis van zijn vrouw. ‘s Ochtends heeft hij de drang om ernaartoe te gaan. “Dan zeg ik tegen mijn hond Kyra: ‘kom, we gaan naar de mam’,” vertelt hij met een glimlach. Gertie hield zielsveel van haar honden en liet ze tot op het laatst uit. “Ze zei altijd, als mij iets overkomt, dan wil ik dat er goed voor de honden wordt gezorgd”, herinnert Frans zich. De keuze voor de inscriptie op de houten gedenkschijf was voor hem dan ook niet moeilijk: er moesten hondenpootjes op komen.

Als je aan me denkt

In zijn verdriet vindt Frans steun bij zijn dochter, die geen dag overslaat om hem te bezoeken. Daarnaast is de overbuurvrouw zijn steun en toeverlaat. Ze was er voor hem toen hij een plek op Eygelshof reserveerde en vergezelde hem hier ook tijdens een lezing over rouw. Frans voelt zich bovendien gezegend met zijn andere buren, die altijd voor hem klaar staan en hem het gevoel geven dat hij er niet alleen voor staat. Verder maakt Frans tijdens zijn bezoek aan de natuurbegraafplaats regelmatig een praatje met ons, de medewerkers van de natuurbegraafplaats. Met veel genoegen liet hij ons het fotoboek zien, waarin hij herinneringen aan zijn vrouw en haar uitvaart vastlegde. In dit boek heeft hij ook alle rouwkaarten verzameld die hij ontving. Hij put kracht uit de mooie woorden van iedereen. Natuurlijk blijft het gemis van zijn Gertie groot. Hij houdt zich vast aan de troostende woorden die hij op het nagedachtenisprentje liet drukken:

Zeg me dat je nooit weg zult gaan
Dat kan ik je niet beloven,
maar als je aan me denkt,
zul je me zien,
heel even,
in de verte